रुळलेल्या वाटेवरुन न जाता वेगळी वाट चोखाळत पत्रकारिता हे क्षेत्र निवडलं. पंचक्रोशीत आतापर्यंत या क्षेत्रात येण्याचं कुणी धाडस केलं नव्हतं. याला दोन कारण होती. एक म्हणजे- या क्षेत्रात कसं यायचं, पत्राकारितेत येण्यासाठी शिक्षण काय घ्यावं लागतं, याबद्दल मार्गदर्शन करणारं कुणीच नसायचं आणि दुसरं म्हणजे- कुणी मार्गदर्शन केलं तरी नोकरी मिळेल का, नोकरी मिळाली तर नोकरीची हमी आहे का वगैरे प्रश्न आ वासून उभे असायचे. त्यामुळे 'ये अपने बस की बात नहीं' म्हणत सगळेच या क्षेत्रापासून लांब राहायचे.
मला या क्षेत्राची माहिती होती, अशातला भाग नाही. पण ज्यावेळी विलेपार्लेतील म. ल. डहाणूकर काॅलेजसारख्या नामांकित कॉलेजमध्ये कॉमर्स शिकत होतो. त्यावेळी तिथे नाट्य मंडळात काम करत असताना वेगळं क्षेत्र निवडायचं ठरवलं आणि डहाणूकर कॉलेजच्याच समोर असलेल्या साठ्ये कॉलेजमध्ये बॅचलर ऑफ मास मीडियाला अॅडमिशन घेतलं. फायनान्शियल बॅकग्राऊंड पाहता खरंतर मोठी रिस्क होती. पण मुंबईत आलोय तर काहीतरी वेगळं करायचंच, हे ठरवलेलं. डॉ. नरेंद्र जाधवांच्या वडिलांनी नाही का त्यांना सांगितलेलं, 'ज्यात जाणार त्यात टॉपला जायचं'. तसंच काहीतरी मी स्वत:लाच सांगितलं.
बीएमएम पूर्ण केलं. शेवटच्या वर्षाला पत्रकारिता निवडून पदवी मिळवली. पण नोकरीचा प्रश्न होताच. तो दिपक करंजीकरांनी सोडवला. अर्थक्रांतीमध्ये अनिल बोकील, दिपक करंजीकर, प्रसन्ना चौधरी, अनिल शिंदे यांसारख्या दिग्गजांसोबत काम करु लागलो. दरम्यान दोन महिने 'सकाळ'मध्येही गेलो. पण नोकरीची शक्यता न दिसल्याने काढता पाय घेतला. कारण महिन्याकाठी पगार महत्त्वाचा होता. नाहीतर मुंबईतनाच काढता पाय घ्यावा लागला असता.
'सकाळ'मध्ये दोन-अडीच महिने काढल्यानंतर पुन्हा अर्थक्रांतीत घुसलो. दिपक करंजीकरांचा सपोर्ट खूप मोठा ठरला.
'सकाळ' सोडल्यानंतर अर्थक्रांतीत पुन्हा काम सुरु केल्यानंतर मीडिया सोडण्याचाच विचार केला. मग 'रुरल डेव्हलपमेंट'चा कोर्स करुन समाजसेवेत पूर्णवेळ देण्याचा विचार मनात डोकावला. मग त्यासाठी धावधाव केली. चर्चगेटला जाऊन निर्मला निकेतनमध्ये चौकशी केली, IGNOU ची अॅडमिशन प्रोसेस शोधली वगैरे वगैरे.
दरम्यान, पनवेल-पेण रस्त्यावरील ताराजवळील युसुफ मेहेरअली सेंटरमध्ये गेलो होतो. जीजी पारेख आणि सुधा वर्देंच्या हस्ते 'बा कुटी'चं उद्घाटन होतं. तेव्हा मदन मराठे, अरुण शिवकर, जीजी, सुधाताई यांसारख्या सेवा दलातील माणसांना समोरासमोर भेटल्यावर आणि त्यांच्याशी बोलल्यावर समाजसेवा क्षेत्रात अॅक्टिव्हली उतरण्याचं ठरलं.
या काळात थोडं डिप्रेशन आलेलं. कारण पत्रकारितेत करिअर करण्याचं मनापासून ठरवलं होतं. पण इथे काहीच निभाव लागत नसल्याचं लक्षात आलं होतं. म्हणून मीडियाचा विचार सोडलेला. तर इकडे युसुफ मेहेरअली सेंटरहून आल्यानंतर समाजसेवेत उतरण्याचं पक्क झालं होतं. आॅक्टोबर महिना होता. म्हटलं आता पुढल्या वर्षीच अॅडमिशन घेऊ. तोपर्यंत अर्थक्रांती कन्टिन्यू करु.
दिवस उलटत गेले. ऑक्टोबर सरला, मागोमाग नोव्हेबरही गेला. डिसेंबरही सरत आला आणि नवीन वर्ष येणार तोच नवीन संधीही समोर आली. एबीपी माझात जाॅब लागला. मीडियाचा विचार डोक्यातून काढून टाकायचा ठरला असला, तरी तो निघणारा नव्हता. कारण याच क्षेत्रात यायचं होतं. कारण इथून अनेक गोष्टींमध्ये काम करु शकतो. मग एबीपीचं काम सुरु केलं.
असा मानसिक चढ-उतारांचा प्रवास आहे. माझाच नव्हे, बीएमएम करुन मीडियात नोकरीच्या आशेने ताटकळत असलेली अनेकजण आजही आहेत. त्यांचाही प्रवास असाच काहीसा आहे. मोठ्या उत्साहाने मुलं-मुली पत्रकारिता करतात. मात्र वास्तवात जॉब मिळत नाहीत. मग डिप्रेशनमध्ये जातात.
कट टू......
आठवडाभरापूर्वी पंचक्रोशीतील जी मंडळी मुंबईत राहतात, त्यांनी छोटासा सत्कार केला. तेव्हा उपस्थितांशी संवादही साधण्याची संधी मिळाली. सात-आठ वाक्य बोलून धन्यवाद म्हणून थांबलो. स्टेजवरुन उतरलो आणि खुर्चीत बसलो. विचार करताना डोळ्यांसमोरुन वरील सर्व प्रवास सरकू लागला.
कार्यक्रमात भाषण करताना गावातील एका दादाने फोटो क्लिक केला. दोनच दिवसांपूर्वी व्हॉट्सअपवर फोटो पाठवला त्याने. म्हटलं शेअर करुया.
दहा-पंधरा ओळी लिहिण्याचं ठरवलं होतं. पण खूपच लांबलचक लिहिलंय. असो. आठवणींचा प्रवास मांडताना आणि प्रवासातल्या आठवणी मांडताना मन हलकं होतं. मग शब्द कितीही वाढत जावो.
No comments:
Post a Comment