तुटलेल्या फांदीला तुटलेल्या मनाने श्रद्धांजली!

आर्ची बसलेली फांदी तुटली. 
फार म्हणजे फार म्हणजे फारच दु:ख झालं.
मनाला तीव्र चटका लागला.
पण मी समजावलं मनाला.
म्हटलं, आता झालं ते झालं.
नियतीच्या मनातलं आपण कसं ओळखणार?
त्या फांदीच्या नशिबातच ते होतं. 
तेव्हा कुठे आसवांनी पॉज घेतला.
पण डोळ्यांच्या कडा पाणवलेल्याच आहेत.

असो.

मला माहितंय, तुमच्यावरही दु:खाचं डोंगर कोसळलंय.
अर्थात त्या फांदीशी नातंही तसं होतं आपलं.
पण आता दु:ख गिळून थोडं सावरुया.
एकमेकांना आधार देऊया.
पुन्हा नव्या दमाने उभं राहूया.
मात्र दु:खातनं सावरलो तरी हलगर्जीपणा नको.

आर्ची-परशा बसलेल्या घोड्याला चारा-पाणी मिळतोय ना?
हैदराबादच्या त्या झोपडपट्टीत चोवीस तास वीज-पाणी मिळतंय ना?
आर्चीच्या ऊसशेतीचं अतिवृष्टीनं नुकसान झालं नाही ना?
बिटरगावचे क्रिकेट सामने सालाबादप्रमाणे सुरुयेत ना?
आर्चीच्या बुलेटमध्ये पेट्रोल आहे ना? 
'थेट शेतात' जाणा-या रस्त्याचे डांबरीकरण झालंय ना?
आणि ती विहीर... त्यात पाणी आहे ना?

असे हाय-लेव्हल-सेन्सिटिव्ह विषय आ वासून आपल्यासमोर उभे आहेत. त्यामुळे अत्यंत हळव्या मनाच्या जनतेला माझं हेच आवाहन आहे की, आता फांदी तुटल्याच्या दु:खातून सावरायला हवं आणि या विषयांकडे लक्ष द्यायला हवं.

हे बघा, मला कळतंय की, फांदीच्या तुटण्याने तुम्हीही आतून-बाहेरुन तुटला असाल. किंबहुना, फांदी तुटण्याच्या घटनेमुळे आपल्या जनतेची काय अवस्था झाली असेल, हे मला कळू शकतं. पण मला खात्री आहे, तुम्ही सावरुन नव्या उमेदीने जगायला सुरुवात कराल.

इथे थांबतो. अधिक बोललो तर अश्रू आवरता येणार नाहीत. शेवटी मीही याच हाय-लेव्हल-सेन्सिटिव्ह समाजाचा घटक आहे. लवकर रडायला येतं ओ.

असो. पुन्हा एकदा तुटलेल्या फांदीला तुटलेल्या मनाने श्रद्धांजली अर्पण करतो आणि थांबतो.