दु:खाचा महाकवी

वयाच्या पाचव्या वर्षी आईनं सोडून जाणं, वडील सैन्यात आणि हालाखीची परिस्थिती... यातून दिवसागणिक एकटेपणात होत गेलेली वाढ आणि कमालीची गूढ जगण्याची सवय - यातूनच 'ग्रेस' जन्मला.

हाॅलिवूड अभिनेत्रीच्या एका डायलाॅगवरुन माणिकराव सीताराम गोडघाटेचं 'ग्रेस' होणं असो वा उन्हाळा-पावसाळा-हिवाळा कोणताही मोसम असो, सकाळी चार वाजता पोहायला जाण्याची विस्मयचकित करणारी सवय असो किंवा अगदी 'I am free but not available' अशी घरावरील काहीशी गोंधळात टाकणारी पाटी असो... ग्रेस डेन्जरस अनाकलनीय होता.

ग्रेसला आपल्याभोवती गूढतेचं वलय घेऊन जगण्यात आनंद मिळत होता की आणखी काही. ते माहित नाही. पण ग्रेससारख्या बेबंद माणसाने सस्पेन्स जपत का जगावं, ना कधी उमगले - ना कधी उमगणार. शोधूही नका. गुंतत जाल. आरपार.

दु:ख, एकांत, नैराश्य, नकारात्मकता, संध्याकाळ, काळोख, गूढता यांची कमालीची ओढ आणि त्यातच भान हरपून रमून जाण्याची तीव्र इच्छा. काय असावं यामागचं तत्त्वज्ञान? की कुणालाच समजू नये आपल्या अस्तित्त्वाचा अर्थ म्हणून गुंतवून ठेवलं शब्दात त्याने आणि निघून गेला त्याच्या प्राणप्रिय 'संध्याकाळी'?

असो. ग्रेस फक्त अनुभवायचा असतो.

ग्रेसांची आवडती एक कविता :

ती गेली तेव्हा रिमझिम पाऊस निनादत होता
मेघांत अडकली किरणे हा सूर्य सोडवित होता

ती आई होती म्हणुनी घनव्याकुळ मीही रडलो
त्यावेळी वारा सावध पाचोळा उडवित होता

अंगणात गमले मजला संपले बालपण माझे
खिडकीवर धुरकट तेव्हा कंदील एकटा होता

आजच्याच दिवशी 2012 साली कवी ग्रेस हे जग सोडून गेले. दु:खाच्या या महाकवीला विनम्र अभिवादन.