"घेऊन जा तिला. आता तुझं कर्ज फिटलं."

...ते दोन पाय मातीने माखलेले होते. चिखलात बरबटलेले. चकचकीत पांढ-या शुभ्र मार्बलवर एखाद्या नव्या नवरीचे कुंकवाने रंगवलेल्या पायाचे ठसे उमटावे तसे त्या दोन पायांचे ठसे उमटले. आखीव आणि रेखीव. घराच्या मधोमध शेवटच्या ठशांवर ते माखलेले पाय स्तब्ध होत उभे राहिले.

पायांच्या नखांमध्ये माती भरलेली. बरबटलेले पाय लपवायचे तरी कसे? तरीही जमतील तितकं पायांची बोटं दुमडण्याचा प्रयत्न करी, पण तोल जाई. मग पुन्हा सावरुन उभं राहावं लागे. पायांनाही घाम सुटला. त्याची भीती अन् अविश्वास दाखवणारी पायांची अलगद हालचाल स्पष्ट दिसत होती.

इतक्यात समोरुन आणखी दोन पाय आले. जाडजूड, ठाम आणि निर्धास्त. आडदंड अन् रुबाबदार पैलवानी अंगाचा अंदाज यावा असे ते पाय.

नंतर आलेल्या पायाचा माणूस खुर्चीत बसला आणि एक पाय दुस-या पायावर आखडून टाकला. तोच इकडे माखलेल्या पायाचा माणूस त्याच अविश्वासू अवस्थेतील पायाने उभा होता. त्याच्या पायांना आणखी घाम सुटला.

आता चार पायांची दोन माणसं त्या पांढ-या शुभ्र मार्बलच्या खोलीत झाली होती. तोच आणखी दोन पाय त्या खोलीला चिटकून असलेल्या खोलीतून बाहेर आले. याच खोलीतून तो आडदंड अन् रुबाबदार माणूसही बाहेर आला होता. तिसरे दोन पाय बाईचे होते. पायात मातकट पडलेले पैंजण होते. पाय स्वच्छ धुतलेले, तरीही मूळ ओळख पुसून गेली नव्हती. पायाच्या नखात माती होतीच. चपलेमुळे गोरा राहिलेला भाग सोडला, तर तिचे पायही माखलेलेच होते.

मातकट पैंजणाचे दोन्ही पाय माखलेल्या दोन पायांपाशी जाऊन थांबले. तितक्यात तो आडदंड अन् रुबाबदार पायांचा माणूस माखलेल्या पायांच्या माणसाला म्हणाला, "घेऊन जा तिला. आता तुझं कर्ज फिटलं."