कामवासना, नियंत्रण आणि विवेक संस्कार

सध्या दिवसागणिक महिलांवरील लैंगिक अत्याचाराच्या घटना वाढताना दिसत आहेत. माध्यमांच्या पाठपुराव्यामुळे त्यातल्या काही पिडीत महिलांना न्याय मिळतही असेल पण खरतर माध्यमांपर्यंत काही मोजक्याच घटना पोहचतात. अशा असंख्य भगिनी या देशात असतील ज्या लैंगिक छळाला बळी पडत असतील. काही धाडसी भगिनी या अत्याचाराविरुद्ध लढतात तर अनेकजणी सहन करतात हे अत्याचार. अत्याचार करणाऱ्याला शिक्षा झालीच पाहिजे मात्र त्याचवेळी आपण हे ही लक्षात घेतले पाहिजे कि शिक्षा दिली म्हणजे यापुढे महीलांवर अत्याचार होणे थांबतील असा अर्थ काढणे मूर्खपणाचे आहे. त्यामुळे यावर कायदेशीर शिक्षेसोबतच अजून दुसरा कोणता उपाय असेल तर तो म्हणजे लैंगिक शिक्षण देणे आवश्यक आहे.

अगदी स्पष्ट बोलायचे तर स्त्रियांचे गुप्तांग अनेकवेळा आपण शिव्या म्हणून वापरतो. का असे आपण करतो ? ज्या अवयातून आपला जन्म झाला आहे त्याला आपण त्याच्याशी एखादा टोकाचे हिंस्त्र कृत्य कसे करू शकतो ? असे अनेक प्रश्न मला पडले आहेत. यावर एक उत्तर असे आहे कि असे हिंस्र कृत्य करणाऱ्यांचे स्वतःच्या मेंदूवर नियंत्रण नसते. कामवासना ही एक प्रबळ अशी वासना आहे पण याचा अर्थ ती नियंत्रणात ठेवता येत नाही असा होत नाही. मला तर असे वाटते कि कामवासनेवर नियंत्रण न केल्यामुळेच आज हाहाकार माजला आहे. मग हा हाहाकार रोखायाचा असेल तर त्यासाठी काय करायला हवे तर अंगी संयम बाणवायला हवे. मेंदूवर नियंत्रण असायला हवे. त्यासाठी आवश्यक असणारे विवेकाचे संस्कार लहानपणापासून घरातील जेष्ठ व्यक्तींनी करायला हवे. असे म्हणतात कि “The orgasm occurs not between two legs, but between two ears”. शेवटी कामवासना काय किंवा अन्य विकृती काय सर्वांचे नियंत्रण हे मेंदुतूनच होते. म्हणून हे सारे थांबवणे आपल्या इच्छेवर असते. जरी संपूर्णपणे नाही थांबवता आले तरी काही प्रमाणात नक्कीच नियंत्रण मिळवता येवू शकते. असे मला वाटते.

(वरील लेखनात काही चूक झाली असेल तर दुरुस्ती करावी. मला जे वाटतं ते मी इथे मांडण्याचा प्रयत्न केला आहे. अजून विश्लेषण करून हा विषय मांडता येईल हे माहित असूनसुद्धा मी कमीत कमी शब्दात मांडण्याचा जाणीवपूर्वक प्रयत्न केला आहे.)

-          -   नामदेव अंजना काटकर 

     namdev.katkar@gmail.com