07 January, 2019

कलाकारांनो, तुम्हाला का सपोर्ट करायचं?



मराठी सिनेसृष्टीतील अनेकांचा प्रॉब्लेम असा आहे की, त्यांना त्यांच्या सिनेमाला थिएटर मिळाला नाही की आवाज उठवतात. म्हणजे, यांची अडचण झाली की बोंब ठोकणार आणि आमच्यावर अन्याय झालाय, आमची कोंडी केली जातेय, असे ओरडत मदतीची याचना करणार.

अन्याय झाला असेल किंवा मराठी सिनेमांना थिएटर मिळत नसेल, तर ते चूकच आहे. आणि त्यांना थिएटर मिळायला हवा, यात दुमत नाही.

प्रश्न असा आहे की, तुम्ही जसे सर्वसामान्य मराठी प्रेक्षकांनी तुमच्यासाठी आवाज उठवण्याची अपेक्षा करता, त्याचवेळी हेही ध्यानात ठेवायला हवे की, जो प्रेक्षक असतो म्हणजे इतरवेळी सर्वसामान्य माणूस असतो, त्या सर्वसामान्य माणसांच्या अडी-अडचणींच्या काळात तुम्ही त्याच्यासाठी येता का धावून? जाहीरपणे भूमिका घेता का?

काही सन्मानिय अपवाद वगळता कलाकार मंडळी बोटचेपी भूमिका घेण्यात किंवा सोईची भूमिका घेण्यात पटाईत असतात. कलाकारांचा दबाव हा नक्कीच प्रभावी असतो. व्यवस्थेत बुलंद आवाज कलाकारांचा मानला जातो. असे असताना आतापर्यंत कितीतरी मुद्द्यांवर, जेव्हा गरज असते, तेव्हा हे कलाकार बोलले? आपण बोललो तर आपल्याला ट्रोल केले जाईल किंवा आपल्याला विशिष्ट विचारधारेचे ठरवले जाईल, असल्या शंकेत वावरुन भित्रे का बनतात?

एक गोष्ट स्पष्ट असायला हवी, थिएटर मिळत नाहीत म्हणून इतरांनी तुमच्यासाठी आवाज उठवावा, अशी अपेक्षा असेल, तर इतरांसाठी सुद्धा तुम्ही विविध मुद्द्यांवर आवाज उठवायला हवा. एकमार्गी अपेक्षा कशी चालेल?

समाजातील इतर प्रांतातील सोडून द्या, किती कलाकारांनी नसीर यांच्या मुद्द्यावर एकत्रित येऊन, विवेकी आणि समतोल साधणारी भूमिका मांडली? एरवी हागल्या - मुतल्याचे ट्विट करणारे कितीजण नसीरच्या बाजूने किंवा विरोधात बोलले?

आता म्हणाल, बोललेच पाहिजे का? हा अट्टाहास का? तर होय, बोलले पाहिजे. कलाकार म्हणून येणारी जबाबदारी सुद्धा तुम्ही सांभाळली पाहिजे. केवळ तुमचे सिनेमे किंवा इतर कला जनतेने पाहावी, एवढी अपेक्षा ठेवू नये. प्रसंगी जनतेला भेडसावणाऱ्या गोष्टींवर जाहीर बोलले पाहिजे आणि कृती केली पाहिजे. आणि हा अट्टाहास नाही, कर्तव्य आहे. कारण ज्यावेळी तुम्हाला हक्क मिळतात, त्यावेळी त्यासोबत येणारी जबाबदारी तुम्हाला झटकता येणार नाही.

'भाई' सिनेमाच्या निमित्ताने महेश मांजरेकर हे एक उदाहरण आहे. या निमित्ताने सर्वच कलाकार, सिनेमे आणि संबंधितांना हे लागू होते. कारण जर हे गांभीर्याने घेतले, तर यापुढे थिएटर मिळत नाही म्हणून राजकीय नेत्यांची उंबरठे झिजवावे लागणार नाहीत, तर जनताच तुमच्यासाठी रस्त्यावर येईल. कारण तुम्ही त्यांच्यासाठी उभे राहिलेले असाल.

मी पुन्हा नमूद करतो, यात सन्मानिय अपवाद वगळतो आहे. कारण अनेक कलाकार सोशल मीडिया किंवा रस्त्यावर उतरुन भूमिका घेतात, अनेक कलाकार सढळ हाताने मदत करतात. त्यांचा आदर आणि सन्मान माझ्या मनात आहे. म्हणून ते अपवाद.

No comments:

Post a Comment

सर्वाधिक वाचलेली पोस्ट

बापाने आत्महत्या केली तो दिवस!

आजपासून बरोबर दीड वर्षांपूर्वी. म्हणजे 23 जून 2014 चा दिवस. या दिवशी आयुष्यातील खंदा आधारस्तंभ धाडकन जमिनीवर कोसळला. तो कोसळला ते ...