जन्म झाला आणि आई-वडिलांचं छत्र हरपलं. आंतरजातीय विवाहाच्या रागातून कुटुंबीयांनीच आई-वडिलांना संपवलं. 'सैराट'च्या एन्डसारखी लाईफस्टोरी. मग 12-13 महिन्याचा असताना आजोबांनी त्याला अनाथालयात सोडलं. तिथे तो राहिला. वाढला. एका विशिष्ट आकाराची अनाथालय नावाची चौकट. त्या चौकटीत त्याने आयुष्यातली 18 वर्षे घालवली.
अनाथालय देईल ते खायचं, सांगेल तसं वागायचं, सांगतील ते शिकायचं... स्वातंत्र्य नावाचं पाखरु अनाथालयाच्या आभाळावरुनही कधी उडायचं नाही. अशा चौकटीतलं ते आयुष्य.
मग सरकारी कायद्यान्वये वयाच्या 18 व्या वर्षी बोजा-बिस्तारा गुंडाळायचा आणि अनाथालयातून बाहेर पडायचं. कुठे जाणार, काय करणार, कुठे राहणार, काय खाणार, इतके असंख्य अनुत्तरित प्रश्न घेऊन तो बाहेर पडतो.
लोणावळ्यातील अनाथालयातून 18 वर्षांचा हा मुलगा मुंबई सेंट्रल रेल्वे स्टेशनवर येतो. दिवस-दिवस फिरतो. मिळालं तर खातो. अन्यथा भुकेल्या पोटी झोपी जातो. अन्न पोटात जात नसलं, तरी विचार मात्र तुफान वेगाने डोक्यात घुमत होते. भिनत होते. नको नको ते विचार डोक्यात डोकावत होते. अगदी आत्महत्या करुन जीवन संपवण्यापर्यंत.
दुसरीकडे, स्वत:ला सिद्ध करण्याची ओढही मनात तेवत होती. इच्छा-आकांक्षांचे दिवेही वादळाच्या झंझावातसमोर पेटत होत्या. त्यामुळे त्या उजेडात मार्ग सापडणार होतेच. ते सापडलं एक अनोळखीच व्यक्तीच्या रुपाने. आणि अवघं जगणं बदललं...
तो शिकला. इंजिनिअरिंग करुन एल अँड टीमध्ये चांगल्या हुद्द्यावर कामाला लागला. मात्र आपला संघर्षमय भूतकाळ तो विसरला नाही. आपल्यासारखे हजारो तरुण आहेत, जे आजही दिशाहीन नजरेने अनाथालयातून बाहेर पडतात, याची जाणीव त्याच्या मनात कायम होती.
त्याने वयाच्या 18 व्या वर्षानंतर ज्या मुलांना अनाथालय सोडणं भाग पडतं, त्या मुलांना आधार देण्याचं ठरवलं आणि दोन रुम भाड्याने घेऊन आधाराचा पहिला हात पुढे केला. आणि पुढे याच कार्यात त्याने स्वत:ला झोकून दिलं.
‘एकता निराधार संघ’ नामक संस्थेच्या माध्यमातून आता देशभरात हजारो अनाथांचा ‘आधार’ बनलेला सागर रेड्डी नक्कीच इन्स्पिरेशनल व्यक्तिमत्त्व आहे.
तुम्ही-आम्ही इमॅजिनही करु शकत नाही, इतकं भयाण जगणं जगलेल्या या तरुणाशी एबीपी माझाच्या 'माझा कट्टा'वर संवाद साधण्याची संधी मिळाली.
No comments:
Post a Comment