सद्यस्थिती पाहता प्रेमाने वैगरे राजकारण केले जाऊ शकते, यावर तिळमात्र विश्वास बसत नाही. केरळपासून जम्मूपर्यंत आणि महाराष्ट्रापासून ईशान्य भारतापर्यंत देशाला उभं- आडवं हिंसेने ग्रासलं आहे.
सत्तेतले हिंसेला प्रोत्साहन देत आहेत अन् विरोधातले हिंसेसाठी चिथावत आहेत. हिंसेच्या या भयंकर गर्तेत लोकशाही नामक आदर्शवादी गोष्ट पार घुसमटून गेलीय. हतबल झालीय.
एकंदरीत भोवताल काहीसा निराशाजनक आणि चिंतातूर असताना, देशातील वन ऑफ द लार्जेस्ट आणि वन ऑफ द ओल्डेस्ट पक्षाचा नवनिर्वाचित अध्यक्ष म्हणतो - "I am inviting youngsters to come & join us, We will fight with love."
बरं तो इथेच थांबत नाही. विरोधी पक्षाला देशातूनच हद्दपार करण्याची भाषा वापरणाऱ्यांना उद्देशून हा माणूस म्हणतो - "We consider the BJP as our brothers and sisters, even though we do not agree with them"
विरोधी मताचा आदर करत आपल्या राजकीय जीवनातलं महत्त्वाचं पाऊल टाकणाऱ्या राहुल गांधींकडून आशा नक्कीच द्विगुणित झाल्या आहेत.
राहुल गांधींना राजकीय संघर्ष म्हणवा तितका करावा लागला नसला, तरी राजकारणामुळे त्यांना नकळत करावा लागलेला मानसिक संघर्ष नक्कीच मोठा होता. आणि तो संघर्ष या देशाच्या गोष्टींशी संबंधित होता. त्यामुळे या माणसाचे नव्या जबाबदारीवर स्वागत करताना काही न पटणाऱ्या गोष्टीही अलगद गळून पडतात.
बाप आणि आजीची हत्या, ओळख लपवून घालवलेलं सारं बालपण अन् पंचविशी-तिशीतला ऐन उमेदीचा काळ, सतत भीतीच्या सावलीतला भोवताल... असलं जिणं जगलेल्या माणसाला कुठल्या मानसिक संघर्षातून जावं लागलं असेल, याची कल्पना केलेलीच बरी. किंवा कल्पना तरी करु शकू की नाही, हीसुद्धा शंका आहेच.
असल्या मेंटली स्ट्रगल असणाऱ्या जगण्यातून आलेल्या आपल्या लेकाला जेव्हा माय म्हणते - "बचपन में राहुल ने अपार दुख झेला है. मुझे उसकी सहनशीलता और दृढ़ता पर गर्व है.".. तेव्हा सोनिया गांधी आपल्या मुलाचं किती नेमक्या शब्दात वर्णन करतात अन् भावना मांडतात, हे कळून चुकतं.
अर्थात, आगामी संकटं भावनेच्या पलिकडची आहेत. रिव्हॉल्युशनरी चेंजेस काँग्रेसमध्ये आणावे लागणार आहेत. विरोधातली तीन-साडेतीन वर्षे लोटल्यानंतरही पक्षांतर्गत असणारी मरगळ अन् सुस्तपणा झटकून टाकावा लागणार आहे, सोनिया गांधींच्या हाताबाहेर जात काळ्या पैशाच्या आहारी गेलेल्या अनेक नेत्यांना पुन्हा वठणीवर आणावं लागणार आहे, अतिउत्साही तरुण पिढीला नव्या आशांसह ठोस कार्यक्रम दाखवावा लागणार आहे, केवळ भाषणातून नव्हे, तर प्रत्यक्ष कृतीतून शांत-संयमी वर्तन दिसणं गरजेचं आहे... एक ना अनेक आव्हानांनी राहुल गांधींचं भविष्य भरगच्च भरलंय.
आव्हानं पेलण्यासाठी प्रशांत किशोर टाईप आर्टिफिशियल इमेज बनवणारी माणसं कामाची नसतात, त्यासाठी सच्ची माणसं असावी लागतात. ती सुदैवाने मनमोहन सिंह असोत वा प्रणव मुखर्जी असोत, यांच्या सारख्यांच्या रुपाने राहुल गांधींच्या आजूबाजूला आहेतच. त्यामुळे नक्कीच त्यांचा फायदा राहुलना होणार आहे, यात शंका नाही.
सरतेशेवटी एकच... राहुलजी, सत्य आणि अहिंसेची कास सोडू नका. कदाचित त्यामुळे भविष्यातील निवडणुकीच्या तराजूत झुकतं माप मिळणार नाही, पण भविष्यात लिहिल्या जाणाऱ्या इतिहासात झुकतं माप मिळेल, एवढं नक्की.
नव्या जबाबदारीसाठी खूप साऱ्या शुभेच्छा !
No comments:
Post a Comment